Defibrilatör ve Defibrilasyon Nedir?
Defibrilatör nedir; Defibrilasyon adı verilen bu prosedür, kalp kaslarının depolarizasyonuna neden olan ve kalbin elektriksel uyarısının normal iletimini yeniden oluşturan, kalbe bir elektrik şoku verilmesini içerir. Bu terapötik şoku kalbe iletmek için kullanılan makineye defibrilatör denir.
Defibrilasyon, kardiyak aritmi, ventriküler fibrilasyon ve pulsuz ventriküler taşikardi gibi kalbin ritmini etkileyen hayatı tehdit eden durumları tedavi etmek için kullanılan bir prosedürdür.
Kullanılan farklı defibrilatör tipleri içerisinde, harici defibrilatörleri, transvenöz defibrilatörleri ve implante edilmiş defibrilatörleri içerir.
Defibrilatörün Tarihçesi
Defibrilasyon ilk olarak 1899’da İsviçre Cenevre Üniversitesi’nden iki fizyolog olan Prevost ve Batelli tarafından sunuldu. Hayvan çalışmalarında, kalbe verilen küçük elektrik şoklarının ventriküler fibrilasyonu tetikleyebileceğini, büyük elektrik yüklerinin teslimatının fibrilasyonu tersine çevirebildiğini gözlemlediler.
1947’de, defibrilasyon prosedürü bir insan hastada ilk kez kullanıldı. Case Western Reserve Üniversitesi’ndeki cerrahi profesörü Claude Beck, 14 yaşında bir çocuğa göğüs defekti nedeniyle cerrahi işlem uyguladı ve çocuğun kalbindeki normal sinüs ritmini geri kazanmayı başardı.
Defibrilatörün ilk formları “kürek” tipi elektrotlar kullanarak kalbe 300 ila 1000 volt arasında bir yük verdi. Bununla birlikte, birimler açık kalp ameliyatına ihtiyaç duyma, trafoların büyük ve taşınması zor gibi önemli dezavantajlara sahipti ve ölüm sonrası muayene tekniğin kalp kaslarına zarar verdiğini gösterdi. Ayrıca, teknik aslında ters ventriküler fibrilasyonu tersine çevirmede başarısız oldu.
1950’lerde, kalbe elektrik şoku vermek için alternatif bir yöntem V.Eskin ve meslektaşı A. Klimov tarafından SSCB’den öncülük etti. Açık kalp ameliyatında kullanılan kürek elektrotlarından ziyade, kapalı göğüs cihazı göğüs kafesinin dışına uygulanan düğümler vasıtasıyla 1000 voltluk bir şarj uygulayabilir.
1959 yılında Bernard Lown ve mühendis Barouh Berkovits, çark elektrotlarını kullanarak 5 milisaniye sürecek daha az güçlü bir sinüzoidal dalga oluşturmak için yükü kullanarak bir direnç kullanmanın yolunu geliştirdi. Araştırmacılar ayrıca, atriyal fibrilasyon, atriyal flutter ve bir taşikardi gibi diğer aritmi vakalarında tekniğin uygulanmasını sağlayan, şokların ne zaman verilmesi gerektiğine ilişkin optimal zamanlamayı belirledi.
Bu teknik, Lown-Berkovits dalga şekli olarak adlandırıldı ve 1980’lerin sonunda kullanılan standart defibrilasyon tedavisi oldu. Daha sonra, bifazik kesik dalga formu (BTE), defibrilasyon elde etmek için daha az şarj gerektiren eşit derecede etkili bir dalga şekli olarak kabul edildi. Cihaz ayrıca taşınması için daha hafifti. Otomatik transtorasik empedans ölçümü ile birlikte BTE dalga formu, modern defibrilatörün temelini oluşturur.
Bugünün taşınabilir defibrilatörleri, 1960’ların başında Belfast’taki Prof. Frank Pantridge tarafından tanıtıldı. Bugün, bu araçlar ambulansta bulunan ekipmanın önemli bir bölümünü oluşturmaktadır.
Diğer bir gelişme, Baltimore’daki Sina Hastanesi’nde Stephen Heilman, Alois Langer, Jack Lattuca, Morton Biçme, Michel Mirowski ve Sina Hastanesinde Mir Imran’dan oluşan bir ekip tarafından geliştirilen implante edilebilir kardiyoverter defibrilatör (veya ICD) idi. Cihaz Baltimore’da, Intec Systems of Pittsburgh tarafından üretildi.
